Jaio zen herritik ez zen inoiz irten. Laura

Jaio ziren herritik ez ziren inoiz irten. Gaztela eta Leongo herri batean familia bat bizi da eta familia honetako aiton-amonak ez dira inoiz herri honetatik irten. Hemen daukate bere adineko lagunak eta beti elkarrekin egoten dira, karta jolasara jolasten, paseo bat ematen, hitz egiten dut eta gauza gehiago egiten dute, ez dira inoiz aspertzen. Batzuetan haien semeak eta ilobak joaten dira haiengana bizitatzera eta beste batzuetan joaten dira zerbait ospatzera, adibidez haien urtebetetzea denean ibai batera eta zelai batzuetara joaten dira. Hor egun guztia ematen dute iluntzerarte. Leku hori oso polita da egun bereziak ospatzeko eta lasaitzeko. Baina normalean herriko plazan geratzen dira eta asko gustatzen zaie hortik egotea horregatik herri horretan daramate jaio zirenetik.

Jaio zen herritik ez zen inoiz irten. (Nerea)

Jaio zen herritik ez zen inoiz irten, berari asko gustatu zitzaiolako. Mikel 43 urte zeukan eta inoiz joan zen beste leku batera eta ez zekien nola zen egazkinez joan. Bera aita zen 14 urteko semea zeukan. Mikel txikitatik beti zegoen bere lagunekin gauzak asko egiten, hala nola: jolastu, bizikletaz ibili, etab. lan on bat eduku arte.

Ez zen kontziente bere semea eta bere emaztea herrialde eta kultura berriak ezagutu nahi zituzten, beti gauzak berdinak ikusten zituztelako eta asken finean aspertuta zeuden. Orduan egun batean biok
Mikel-i esan zioten eta bera baietzen esan zuen.

Askenean, udan San Francisco-ra joan ziren oso pozik bere lehengusuekin.

Paula Cano

Jaio zen herritik ez zen inoiz irten, Asier zuen izena, 70 urte zituen eta Taglen bizi zen, Kantabrian. Allik 50 urtez lan egin zuen, eraikitzailea zen eta bizitza osoa Tagleko etxeak eraikitzen eman zuen. Jaiotako herriaz hain harro nengoen, ez nuela inoiz herria utzi opor batzuetarako. Herria zuen jendea asko gustatzen zaio. Hondartzaren ondoan dagoen gaztelua, futbol-zelaia eta etxe zuria egin zituen. Denek estimatzen dute; izan ere, den bezalakoa izateaz gain, eskertu egiten dute, eta Bilbora joatea eskaini zioten eraikin bat egiteko, eta diru asko emango zioten ordainetan, eta ezetz esan zuen. Bizitza osoan gertatu zaion onena da Tagle, inoiz ez munduan ezer aldatuko ez lukeena. 

Idazmena Amets Lopez

Jaio zen herritik ez zen inoiz irten, baina Pedro 35 urte zituenean esan zuen bera bezte leku batera bizitzera joan nahi zuela, Pedro proposatzen zuen gauza guztiak egiten zituen. Bera herri txiki batean bizi zen eta herri hori Espinosa zuen izena, bera bakarrik bizi zen, bere aitak hil zirelako eta ez zeuzkadalako familia gehiagorik.

Egun batzuk pasa eta gero, ideai berdinarekin zegoen, hau da bezte herri batera bizitzera joan nahi zuela, baina ez zekien zein herrira joan eta ikusi zuen aldizkari bat,  aldizkari horretan agertzen ziren herri oso polit batzuk, Espinosaren alboan. Aldizkari hori gorde zuen eta bere etxean berriro begiratu zuen, apuntatu zuen bera guztokoa zeuzkadan herriak, haien artean komparatu zuen herriak eta gehien gustatu zitzaioana Medina de Pomar zen.

Bera erabaki zuen Medinara joango zela eta hori egin zuen, maletak preparatu zuen, bera zeuzkan gauzak artu zuen eta Medinara joan zen. Medinara joateko autobus bat artu zuen eta bakarrik hordu erdi egon zen autobusean, Medina oso urbil zegoelako.

Medinan lan egiten hasi zuen eta gustokoa zeukan,Medinan zeuzkan bizitza oso polita zen,  gendea oso alaia ziren, gauza guztietan  lagunzten zuten... Pedro erabaki zuen hori bera herria izango zela betirako eta hor geratuko zela hil arte.

"Jaio zen herritik ez zen inoiz irten"

Jaio zen herritik ez zen inoiz irten. Markel Plentzian jaio zen mutila zen, orain 24 urte ditu eta duela gutxi bere bi gurasoak hil ziren. Markelek ez zuen inoiz Plentzia utzi eta orain gutxiago, gurasoen memorian geratzen zaion gauza bakarra Plentzia da. 

Orain Plentziako jendeak esaten du beti hondartzan zintzilik ikusten dutela, gurasoekin egiten zuena zelako.  Esan beharra dago Markeli ez zitzaiola asko gustatzen irten kalera eta egiten zuen bakoitzean gurasoekin egiten zen, inoiz bakarrik, Plentziara bakarrik irten zen, baina ez zen inoiz beste lekuetara joan.

Plentziako jende guztia ahalik eta modurik onenean laguntzen saiatzen ari dira Markeli. 

  

                                                                                                     Naiara Garcia

Idazmena Izaro Baranda

Jaio zen herritik ez zen inoiz irten. Asko gustatzen zitzaion herri hori eta urte asko egon zen han bizitzen. Herri nahiko polita da eta ulertzen dut bere aitite ez zuela nahi handik joatea. 
Pena bat zen bere familiarako, joan behar ziren asteburu guztiak bere aiton-amonak ikustera bestela oso gutxi ikusiko zineteke.
Gabonetan ere joan behar ziren herrira denekin ospatzeko bestela bakarrik egongo ziren eta. Umeei asko gustatzen zitzaien herrira joatea, han lagun asko zituztelako. 
Beste aldi batetik ez du inoiz hiri batera joan bada ez da ona uzte dut. Gauza asko ikusi badituzu hobeto da. Hau da leku gehiagotara joan bazara hobeto da nire uztez beste kultura ezberdinak ezagutzen dituzulako.
Egia da bere aitite ondo bazegue herri horretan ba errespetatu behar zuten gustatzen bazitzaion edo ez.

Jaio zen herritik ez zen inoiz irten...

Jaio zen herritik ez zen inoiz irten, gizon honek Jose deitzen zen. Hondarribiako baserri batean bizi  zen, 1900. urtean jaio zen eta 1999. urtean hil zen bere baserrian. Josek beti bere baserrian zegoen eta txikitatik bere aita irakatsi zion nekazaritza eta abeltzaintza. 6000 behi gutxi gora bera eduki zituen bere bizitza osoan. Josek bere emaztearekin eta bere 10 semeekin bizi zen. Berak 40 urte zeukan bere asken umea jaio zenean eta bere 4 seme handiekin egiten zuen lan baratzean eta zelaian. Batzuk esaten dute ez zuela inoiz atera bere baserritik, agian bere baserriko herrira joan zen zerbait erosteko.

Bere semeak esaten dute berak oso eroso eta pozik zegoela bere baserrian eta nahiz eta dirua izan bidaiatzeko ez zuela nahi inora joatea. Bere lagun batzuk oraindik bizitzen dira, esaten dute, bere baserrira joaten zirenean eguna pasatzera, berak beti 6 ordu baino gehiago zegoela behiekin eta baratzean. Joseri futbola asko gustatzen zitzaion eta egun batean, Athletic Club partidu batera gonbidatu zioten eta berak, naiz eta futbola asko gustatu, ez zen joan, bere animaliekin geratu zen.

"Jaio zen herritik ez zen inoiz irten"

Jaio zen herritik ez zen inoiz irten. Santiagok, ez zen inoiz Durangotik atera. Atzo hil zen 89 urterekin. Berak nekazaria izan zen beti eta bere herrian egon zen. Bere familiakoek, hil haurretik  esaten zioten oporretara joateko beste lekuetara. Santiagok beti esaten zuen ez.

Durangoko jendea esaten du, Santiagok oso jatorra zela. Batek esan du, noizbeinka bere lurrak zaitzen zietela. Ere, oso eskuzabala zen eta besteengan arreta asko jartzen zuela.

Jendeak deitzen zioten Durangoren Zaintzaileak. Bere emaztea hil zenean, Santiagok esan zuen, bere herria bakarrik nahi zuela, bere bizitza osoa hor zegoelako.

" Jaio zen herritik ez zen inoiz irten..."

Jaio zen herritik ez zen inoiz irten, Ez zitzaion gustatzen jendea begira geratzea ez zelako oso mutil normala. Han jaio eta astean behin bakarrik ateratzen zen, bizi zen herria turistek asko bisitatzen zutelako. Jende guztiak ezagutzen du, eta asko maite zuten, baita jendea etxera joan eta janaria eskaintzen diotenak ere...

Gertatzen zitzaiona zen gaixorik zegoela, down sindromea zuela. Zaharragoa zen, 75 urte zituen eta kalera nahikoa irten zela uste zuen. Turista batzuek barre egiten zioten, eta horrek eragin zuen etxetik asko ez ateratzea. Baina egun batean neskato batekin topo egin nuen, eta neskatoak esan zion ez ziezaiola hainbeste eragin jendeak pentsatzen edo esaten duenari, mundu guztiak baitu akats bat. Eta egun horretatik aurrera egunero irteten zen, jendeak zer ematen zion axola gabe.

  Igone Mesonero

Idazlana: "Jaio zen herritik ez zen inoiz irten..."

Jaio zen herritik ez zen inoiz irten. Bere familia txiroa zen. Bere amak, asko egiten zuen lana, behar-beharrezko gauzak izateko. Bere aitak... inor daki non dago, behin, esnera erostera joan zen eta oraindik ezin da bueltatu. 3 neba-arrebak zituen. Bere izena Maialen zen. 15 urtekoa zen. ilegorria eta begi marroiak zituen. Oso argala zen, baita baxua ere. Oso azkarra zen eta bere notak eskolan klaseko onenak ziren. Asko gustatzen zitzaion jolastea, baina ez zituen lagun asko. Orokorki, eskerduna zegoen bere amaren borrokarekin familia aurrera eraman ahal izateko, baina mundua ezagutu nahi zuen.

Egun bat, oharra bat bere etxera heldu zen. "Oharra hau, Maialen Goitibera Rodriguez beka bat Erresuma Batura joateko irabazi duela komunikatzeko da, bere nota oso altuei esker". Maialen oso pozik zegoen, baina, hala ere, dirua falta zen. Egun asko pasatu zituen negarrez eta negarrez, "nik ez dut hau merezi" edo "Erresuma Batura joan nahi dut!" esanez behin eta berriz. Bat batean, bere nebak, oihukatzen sartu zen etxera. "Loteria tokatu zait!! Entzun, loteria tokatu zait!!". Familia ez zuen hori sinesten, baina egia zen. Horrezkero, familia ez izango zituen arazoak dena aurrera eramateko, eta Maialen, Erresuma batura joango zen!

Erlantz

Laura Vico

                                                                    Kutxa ireki

"Aitite mau" 3B

                                                                   aitite mau 3B

"Aitite mau" 3A

                                                                 Aitite mau 3A

"Aitite mau" 2B

                                                                 "Aitite mau" 2B

Mariñe López

2020ko apirilaren 1a
Itxialdiko 22. eguna
Orain dela hiru aste ez dudala etxetik ateratzen. Normalean oso berandu altxatzen naiz, baina gaur ingeleseko meet bat izan dut hamarretan, eta, jarraian, mateko beste bat izan dut. Goizean egiten ditut daukadan etxeko lanak, baina asko nituen eta bazkaldu ostean jarraitu dut etxeko lanak egiten.
Gaur kezkatuta nengoen gauzak ez dudala amaituko pentsatu dudalako. Azkenean guztiak amaitu ditut eta serieak ikusi ditut. Gero margotu dut pixka bat. Oso pozik nago egunero praktikatzen dudalako eta asko hobetu dut azken hilabeteetan. Beti musika jartzen dut erlaxatzeko. Azkenaldian etengabe musika entzuten nago. Batez ere, biniloak jartzen ditut disko-jogailuan. Afaria hartu dut eta pelikula bat ikusi dut gurasoekin. Ohera joan baino lehen pixka bat irakurriko dudala uste dut.

Mikel Gil

Itxialdiko 20.eguna

Apirilaren 3a

Gaur altxatu naiz eta ohean nagoenean  sentitu dut nola ohea hartzen naizen. Ordu bat pasa eta gero altzatu naiz eta bideokonferentzia  Ikerekinizan dut. Amaitu ondoren etxekolanak egiten hasi naiz. Gero Mariarekin eduki dugu bidekonferentzia eta   orain nago play 4rekin jolasten. Gero afaltzera, ohera eta beste mundura joango naiz nire ohean. 

Jon Arcos

2020ko apirilaren 3a:

Gaur beste egun bat kuarentenan, hemen etxean aterarik gabe oso aspertuta...Baina beno supozatzen dut guztia ondo aterako dela.Oso azpertuta nago hemen etxea,etxerako lana asko ditugu,ezin dugu etxetik atera eta ASKO AZPERTZEN NAIZ.Gaur kirla egin dut zerbait egiteko eta denbora pasatzen dut edozer egiten,asko gustatzen zait kirola egitea,kirola ez badut egiten playstationrekin ala mobilarekin egoten naiz eta askenean azpertzen naiz.Baina beno azkenean guztia pasatuko da eta bizitza normalera boltatuko gara.

 Jon Arcos

Ekaitz Luis

Itxialdiko 20. eguna 

Apirilaren 2a

Gaur 9etan altxatu naiz(ez nuen nahi) eta 10etan mateko azterketa egin dugu, ez zen oso zaila baina oso erreza ere ez. Gero fisika eta kimikako meet bat egin dugu eta Mariak errekuperazioa noiz izango den esan digu. 

Ekaitz Luis

christian curiel egunerokoa

EGUNEROKOA

2020ko apirilaren 3a

Itxialdi 10

Eskola itxi zebaino lehen Coronavirus izeneko infekzio bat munduari kolpe bat egin zuen eta gaur egun Espainiako antolaketa , eskolen eta zerbitzuen itxialdia ordenatu zuen Pedro Sanchezek. Gaur egun , 100.000 jende infektatuta daude Espainian . Esaten dute "Curva " gertu dagoela eta txertoa ere. Txertoa jende guztia probatuko dute eta espero hau kentzea , eskolara nahi nuke joatea. Orain , etxean nire aitarekin nago xakea jolasten eta Euskadiko txapelketak egiten baita eskolako lanek ere. Aspertuta nago etxean egoten , oso zaila delako hau eta mesedez-mesedez nahi nuke kalera irtera arnasa hatzeko baina Maiatzara  joango gara eta gertu dago 1 hilabete etxean konfinatuta. Beno , zer esan bakarrik hau amaitzea eta espero jendea ez sufritzea asko , argia ikusten ari gara eta. Nire ustez kekatuta nago , Ebolarekin pasatu nuelako haurra bat nintzenean 2006an . Eskerrik asko eta espero zure gustokoa izatea .

Ander Diez

2020ko apirilaren 2a
Gaur ohean asko geratu naiz, ia ia ordu erdi geratu
naiz, ohea niri arrapatu alakoa sentitu nuen, ez dakit
zergatik egun hauek ohean asko geratu naiz. Gero nire
ordutegia egin dut eta egunean zehar guztia etxerako
lanak egin dut. Azkenean amaitu nuen eta Ps4-ra
jolasten hasi ari nintzen. Gero afaltzera joan nuen eta
dutza bat hartu nintzen, oso ona izan zen. Azkenean lo
egitera joan nintzen

    2020ko apirilaren 2a.
    Itxialdiko 19. eguna.
    Egia esan ez dut ezer dibertigarria egin, ez naizelako etxetik atera, ezta txakurra ateratzeko ere,            hori nire gurasoek egiten dute, ez dute nahi ni kalera irtetea.
    Beno, goizean altzatu naizenean etxerako lanak egiten hasi naiz eta ondoren baskaltzera joan              behar izan dut, espagetiak, bonito eta tomatearekin jan ditut, aita eta amak egindakoak, goxo-goxoak zeuden.
    Bazkaldu eta gero, Goazen ikusi dut, bi pasarte ikusi ditut, asko guztatzen zait dibertigarria                  delako, eta horrela euskara praktikatzen dut.
    Seiretan edo, etxerako lanak egiten jarraitu dut. Eta zortxiretan egun guztietan bezala, lehiora atera      gara txalotzera, ponpak bota ditugu ponperoarekin, eta txalotu eta gero bi abezti jarri dituzte.
    Ez dut ezer interesgarriagorik egin etxean sartuta, gero afaldu eta ohera.

Nora Camoira

2020ko apirilaren 1a
Itxialdiko 20. eguna da, oso luzea egiten ari zait. Gaur, altxatu naizenean, oso nekatuta nengoen. Oso goiz altxatu behar izan naiz Meet-ak egiteko. Meet-ak amaitu ditudanean beste etxerako lanak egin ditut. Oso pozik sentitu naiz etxerako lanak bukatu ditudanean eta telebista ikustera joan naizenean. Afaldu eta gero ohera joan naiz.

Aritz Borrega

                                                                                                    2020 ko martxoaren 23 a

Gaur 9:00 an altxatu naiz eta musika klasea izan dut 10:00 arte. Gero gosaldu dut eta dutxa bat eman dut. 12:00 an materekin ipini naiz eta beranduago jan egingo dut.

Gaur arratsaldean atseden hartuko dut eta 16:00 etan merienda jango dut , ordu bat barru amaituko ditut ariketak. Eta 10:00 etan afaldu egingo dut eta ohera joango naiz.

Alba Abad

2020ko martxoaren 31a

16. eguna gure etxeetan. Nik pentsatzen nuen errezagoa izango zela, baina egia esanez, egunak oso luzeak egiten zaizkit eta asko aspertzen naiz. Gainera, ezin duzu zure aitona-amonak ikusi ezta zure lagunekin egon.

Gaur goizean, goizeko zortzi eta erdietan altzatu naiz, Ingeleseko meet bat izan dudalako. Meet-a amaitzean, gosaldu dut, nire logela egin dut eta goiz osoa egon naiz lanak egiten. Gero, jan dut, eta jan ondoren ordu bat eta erdi lo egin dut, oso nekatuta negoelako goiz jaiki nintzen eta. Arratsaldean, sei eta erdietan edo, heziketa fisikoaren ariketak egin ditut, arratzalde guztiak bezala. Ariketak amaituz gero, dutxa hartu dut eta serie bateko kapitulu bat ikusi dut. Gaueko bederatzi eta erdietan, nire anaiarekin eta nire aita eta amarekin afaldu dut, eta gero, egun guztiak bezala, lo egitera joan baino lehen nire lagunekin hitz egiten dut. Egia esanez, hori asko errazten zait bizitzen ari garen egoera.

Paula Díez

2020ko apirilaren 1a, Barakaldo  

Konfinamenduaren hirugarren astean gaude. Egia esanez, egoera hau nahiko desatsegina iruditzen
ari zait, ezin delako kalera irten, ezta 10 minutu ere.

Gaur, goizeko zortzietan jaiki naiz, bederatzietan "meet" bat genuelako fisikako irakaslearekin, Nerea.
Denbora-tarte horretan, gosaltzeko eta garbitzeko denbora besterik ez dut izan. 

Fisikako klasea amaitu dugunean, hasi gabeko bi lan egiten aritu behar izan dut. 

Hasi dudan lehen lana gizarte lana izan da; Johannes Gutenberg-i buruz hitz egin behar zuen; inprenta
asmatzen duen gizona. Lanak 2 orrikoa izan behar zuen; beraz, bizitza osoa kontatu behar izan dut eta
argazkiak jarri.

Bigarren lana musikarena zen, eta oraindik ez dut amaitu. Lan horretan, 13 minutuko bideo bat ikusi
behar nuen, klasizismoari, garai hartako gizartearen ezaugarriei eta abar buruzkoa. Bideoa ikustean,
prezin bideoaren laburpen bat egin behar izan dut; oso aspergarria!

Eta beste etxerako lan batzuk ere geratzen zaizkit; beraz, azkar egingo ditut dutxatu eta erlaxatu ahal
izateko.

Berezi Hernandez

2020ko martxoaren 31a

Gaur, 16 egun betetzen dira itxialdian; hau da, ezin da etxetik
atera.

Hori niretzat eta nire adineko jendearentzat, zaharraentzat
bezala, inoiz bizi izan ez garen egoera da.

Nire ustez,  itxialdia aspergarria izaten hasten da, egun guztiak
berdinak izango direla iruditzen baitzait , hau da, aspergarriak.

Nik errutina bat egiten dut goizero: gosaltzea, logela egitea,
lanak egitea edo dizkiguten etxekolanak bidaltzea, bazkaltzeko
ordua iritsi arte.

Lanak egin gabe geratzen bazaizkit, bazkaldu ondoren ere
egiten ditut. Gero  mugikorra hartzen dut, filmak ikusten ditut,
eta arratsalde batzuetan, kirola egiten dut.

Albisteak ikusita, esaten dute  itxialdi hau egun gehiago luza
daitekeela, kasu berriak daudelako eta jende asko hiltzen ari
delako.

Etxean egonda, dena konpondu eta amaitzeko izatea espero dut.

Olatz Aramburu

2020ko martxoaren 31a
Nire 16. eguna etxean. Oso zaila egiten ari zaizkit egun hauek, pentsatzen nuelako errazago egingo zitzaidala etxean geratzea, eta nire laguneekin ez egotea, baina berretsi egingo dut eta ez, ez da batere erraza.
Gaur goiz altzatu naiz, esaterako, 8:50-tan Ingelesesko meet-a genuelako, meet-a amaitu ondoren egon naiz goiz guztia etxerako lanak egiten. 13:30-etan Heziketa Fisikoren ariketak egin ditut, esan behar dut oso harro nagoela nitaz egun guztietan kirola egiten ari naizelako, nahiz eta egia esanda gihar-mina daukat baina normala da, orduan ez naiz larrituko. Dutxa hartu eta gero jan dut eta bi ordu egon naiz ``Skam´´ telesaioa ikusten...oso interesatuta nagoelako, baina ikusten utzi dut Nahia deitu didalako Gizarteko filma biok batera ikusteko. Pentsatzen nuen filma aspergarriagoa izango zela, niri ez zaizkidalako historiako filmak gustatzen, baina ez da egon guztiz txarto. Ordua begiratu dudanean gaueko bederatziak igarota zirela ikusi dut eta afaria egitera joan naiz. Afaldu eta ohera joateko prestatu naiz baina egun guztietan bezala nire lagun batzuekin bideo-deia egin dut, nola lo geratzen ari nintzen esan diet ohera joango nintzela eta hori izan da nire gaurko eguna.
Egia esaterako, lagunekin bideo-deiak egiteagatik hobeto eramaten ari naiz egoera hau.

Enara López de Arechaga✨

2020ko martxoaren 31

Itxialdiko 18. eguna da. Gaur, oso txarto lo egin dut, egun hauetan ez dakit zergatik ezin dut lo. Asko kostatzen zait eta hurrengo goizean ez dut sentitzen energia dudanik. Beti egiten dudana da iratzargailua jarri 8:50etan, hamar minutu izateko esnatzeko eta aurpegia garbitzeko, geroago, begiratzen dut mugikorrarekin ea email baten dudanik, eta hasten naiz lanean. Gero, ia denbora badaukat, gozaltzen dut, ez asko. Egun hauetan guztietan bezala, lanean aritu naiz ia egun osoa. Batzutan, ahazten dut atsedena hartu behar dudala eta nire amak gogoarazten dit. Adibidez igandean, nire amak konfiskatu zidan ordenagailua hiru ordu. Lan ez egiteko zen, eta nik eskatzen mesedez bueltatzeko, zeren eta gero lana akumulatzen zait. Horrez gain, kontserbatorioarekin aldi berean egin behar dut. Bideo asko sortu behar ditut eta oso ondo eginda, akatsik ia barik, horretarako denbora asko izan behar dut, adibidez, egun batean, bi ordu egon nintzen bost minutuko bideo bat egiteko. Batzutan, esan behar dut, ni exijitzen naizela asko eta hori eragin handia duela nigan. Behin betiko kalera irtengo naizenean, uste dut zorabiatu egingo naizela, airea gutxi ematen didanean zorabiatu egiten naiz, eta nire logelan giltzaperatu naizenez...

Hao Huang

2020ko martxoaren 30a

Egun hartan 10: 00ak aldera esnatu nintzen, jaikitzeko, eskolako ordenagailua begiratu nuen etxeko lanak banituen. Nire etxeko lanak idatzi ondoren, Toni "Ezagutu" prestatzera joan behar izan nuen, harekin klaseak genituelako.
Klase ostean egun horretan etxeko lanak egiten hasi nintzen, 13: 00ak arte.

Gainerako egunean pixka bat jolasten eta albisteak ikusten pasatzen dut nire gurasoekin (itzultzen joan behar nuelako). Egun batzuetan garbiketa ere egiten dute.

Endika Lora

                                                                                     Martxoaren 31a

Gaur altxatu nahiz goizeko hamarretan eta joan naiz gosaltzera.Gero joan nahiz egitera ohea.Laster ikusi nuen nire etxerako lanak eta egin nuen musika ipinita.Arratsaldean jolastu nuen nire lagunekin bideojokoak jolasten eta hitz egiten nola gaude koarentenarekin.Azkenean joan nintzen ohera eta hori egiten dut egun guztietan eta ez dut ezer garrantzitsua edo desberdina egiten eta azkenean aspertzen nahiz.

Gaur 21 egun egiten ditugu etxean, hiru aste kalera atera barik. Eta ez dut nahi gehiago geratu etxean, eta kalera joan nahi dut. Egun hauetan egin ditut meet asko klaseko kideekin eta horregatik egunak oso askar egin dira niretzat, baina irakasleak lanekin asko pasatu dira. Nire uztez lan asko bidaltzen dute eta asko egiten dut.

2020ko apirilaren 1a
Konfinamenduaren 20. eguna
Egun guztietan gauza bera egin dut gaur. Goizeko 10etan lebantatu naiz eta normalean bezala Gmail merezi izan dut bidali dizkiguten lanak ikusteko, beti bezala asko baitira. Goizean zehar lanak egiten aritzen naiz, egunean zehar nire osaba-izebekin bezala, eta arratsaldean berriz ere etxeko lanak egiten aritzen naiz, bestela ez baitu astirik ematen. Egun osoa lanean eman ondoren, play erara jokatzen dut, arratsaldeko 8ak aldera, eta gero afaldu egiten dut gaueko 10ak aldera. Afaldu ondoren, play edo mobilarekin lo hartzeraino nago, eta batzuetan hurrengo eguneko eginbeharrei begiratzen diet.

egunerokoa

2020ko apirilaren 1a

Uzte dut 18 egun gabiltza etxean eta puntu honetan niri berdin zait eguna batez ere beti berdina delako. 8:30tan esnatzen naiz irakasle askoekin Meet bat egin behar dugulako, Meet-ean sartu baino lehe ikusten dut telebista. Amaitzen denean bideokonferentzia egiten dut lan guztiak 4:30 arte, 4:30tan heltzen direnean ez dut gauza gehiagorik egiten, amatatzen dut ordenagailua eta bideojokuetan edo telebistan aritzen nahiz, nire uztez eta ikasle gehien uztez lan gehiegi bidaltzen gaituzte. Ez nahizenez mugitzen etxetik ez nago nekatuta inoiz, horregatik ez dakit zegatik baina oso berandu joaten nahiz lo egitera. 

Ander Santidrián

Isioma Chiedu

2020ko martxoaren 31a

Itxialdiko 17. eguna:

17 egun pasa ditut etxetik atera gabe, baina gaur, itxialdiko egunik onenetako bat  izan dela uste dut. Beti bezala, gaur ere, irakasleek bidalitako lanak egin ditut; baina, beti heltzen da puntu bat non pentsatzen duzun hainbeste denbora ikasten egoteagatik erotu egingo zarela… Horregatik, ni ez erotzeko, dena uztea erabaki dut eta bideo-jokoetan jokatzen hasi naiz nire neba-arrebekin. Aspaldi ez dut haiekin jokatu gaur egin dudan moduan, eta uste dut arrazoi horregatik oso ondo pasatu dudala. Izan ere, arratsalde osoa eman dugu lehian, hobeto jokatzen duena nor den  ikusteko... Azkenean, berdinketan utzi dugu, eta biharko uztea erabaki dugu. Biharko eguna iritsi dadin irrikan nago, nik irabaz dezadan.

Naia Alacid

Itxialdeko 17 eguna.

Egia esaten badizuet, ez dakit zenbat egun daramatzagu atera gabe, eta egun guztiak berdinak iruditzen zaizkit, faltan botatzen dut eskola. Gaur esnatu naiz oso laster ingelesa emateko, gero gosaldu dut. Aste honetarako genitugun etxerako lanak aurreratu ditut, bazkalordura arte. Bazkaldu ondoren telebista ikusten egon naiz, eta nekatu naizenean, gimnasia pixka bat egiten hasi naiz, baina hain nekatuta amaitu dut etzanda jarri naizenean ez naizela mugitu afal hordura arte. Gauean, lagun batzuei bideollamada egin dut, haien falta sentitzen dut; gero, nire izebekin eta amonarekin beste bideollamada bat egin dut. Hori laster amaitzea espero dut, guztiei besarkada bat emateko. GAuenan loa handia nuen eta lo egitera joan nintzen.

EGUNEROKOA

2020ko martxoaren 24a

Gaur nire itxialdiaren 12. eguna da. Niri bizitza oso bat pasatu dela iruditzen zait. Atzoko eguna izango balitz bezala gogoratzen dut hurrengo egunean ez ginela etorri behar izango esan zigutenean. Berri ona izan ez arren, bere alde positiboak bilatzen ahalegindu nintzen berehala: denbora gehiago izango nuen nahi nituen liburuak irakurtzeko, lasaiago hartuko nuen bizitza, nahi nuen beste lo egiten, gustuko filmeak ikusten, janari gozoak prestatzen...
Baina hurrengo egunetik hasita konturatu nintzen errealitatea guztiz bestelakoa izango zela: Egun guztia ordenagailura iltzatuta, emailak jaso eta bidaliz, nire gustuko liburuak irakurri ezinik, lau hormen artean sartuta, aurpegi berririk ikusi gabe... zuen oihuak entzun gabe.
Egia esaten badizuet, gezurra badirudi ere, faltan botatzen zaituztet: zuen oihuak, barreak, negarrak, borrokak... Torontora joan zen argentinarraren antzera sentitzen naiz.
                                                                                                                       Jon Ander

Andrea Herranz

Barakaldon, 2020ko martxoak 31

Atzo zortziak eta laurdenetan esnatu nintzen, Pedrorekin meet bat nuelako eta oso nekatuta nengoen aurreko gauean conquis, eitbko programa, ikustera geratu nintzelako. Meet bukatzean nire klase-kide batzuekin elkartu nintzen etxeko-lan batzuk egiteko. Baina beraiekin nengoenean hasi nintzen txarto sentitzen eta termometroarekin tenperatura begiratu nintzen nire ama lasai geratzeko eta horren ondoren egongelara abiatu nintzen eta hor pasatu nuen geratzen zen goiz osoa deskantsatzen jan ondoren ariketa fisiko batzuk egin nituen gero siesta egin nuen ordu batez gutxi-gorabehera eta gero seietan ingeleseko akademia neukan zazpiak eta erdietara arte horren ondoren nire familiarekin partxis bat jokatu nuen eta ez nuen irabazi. Afaltzeko ordua ailegatu zen eta asteartea zenez pizza neukan afaltzeko, astearte guztiak bezala, bukatzean film bat ikusi nuen eta gero lo egitera joan nintzen.

Andrea Herranz.

Unax Pastor

2020ko martxoaren 31a

Nik atzo goizetik lan asko egin nuen, iruditzen zuen hori ez zela bukatzen. Irakasleek beti bidaltzen zutelako lan berri bat justo lana amaitzean. Jan eta gero eserlekura joan nintzen telebista ikustera. Aspertu nintzen eta logelara joan nintzen ordenagailua hartu eta ikaskideekin meet bat egin nuen eta aldi berean pinturillo batera jolastu genuen. 20:00etan lehiora atera nintzen txaloka egitera niretzat txaloka egitea eguneko dibertigarriena da jendea musika jartzen duelako. Orain arte asko aspertzen naiz hau ez zait gustatzen niri kalera ateratzea gustatzen zaidalako eta etxean egotea egun osoa aspertzen zait eta dakit zerekin egon orduan mugikorrarekin egoten naiz lanak amaitzean. Amaitzean mugikorrarekin egon nintzen eta aldi berean telebista baina bakarrik hartzen nuen mugikorra telebista anuntzioetan zegoenean. 1:30 lo egin nintzen eta lo egitean baino lehen mugikorrarekin egon nintzen.

Henar Bueno

2020ko, martxoaren, 30a

Beste egun bat besteak bezalakoa, ezer berririk gabe. Goizean esnatzen naiz inolako asmorik gabe, egun aspergarri bat gehiago bezala. 

Gaur atzo egin dudan gauza bera egin dut, eta beste egunetan egin dudan gauza bera. Esnatu naiz eta gosaltzera joan naiz, beste mundu bateko ezer ez eta ondoren, irakasleek bidaltzen dizkiguten gauza batzuk egin nituen. Geroago, netflix-a ikusi nuen, eta, azkenean, bazkaltzera joan nintzen.

Eguneko gauza on bakarra izan zen amarekin supermerkatura joan ahal izan nuela erostera eta inoiz ez nuen pentsatu erosketak egitera joatea hain dibertigarria izango zenik. 

Egun hauetan konturatu naiz ezin naizela etxean hainbeste denboraz itxita egon, eta benetan uste dut inork ez baina, etxean geratzen bagara, hau guztia amaitzea lortuko dugu, eta, azkenean, gure bizitza normalak egin ahal izango ditugu.